Άνοιξη Ψυχής

Να τολμήσω  να πω πως επέστρεψα; Θα με πεις, γιατί; που ήσουν χαμένη; Ε! ήμουν χαμένη και εγώ λιγάκι στον κόσμο μου που λένε. Νιώθω ότι οφείλω να σε εξηγήσω, αν όχι με κάθε λεπτομέρεια αλλά τουλάχιστον να σε εξηγήσω. 

Να σου μια απώλεια, να σου μια επιδείνωση υγείας, να σου κάτι με την δουλειά, να σου η ξενιτιά και η απόσταση, να σου που σκέφτεσαι ένα σωρό για το μέλλον και πως θα τα καταφέρεις... ε δεν θέλει και πολύ! Βουρ η βουτιά στα πατώματα! Χάθηκα και δεν είχα κουράγιο παρά μόνο για τα βασικά. Για την οικογένεια μου και τον εαυτό μου.

Αλλά σήμερα κάτι με έκανε και είπα φτάνει. Μπορεί να μην μπορώ να επανέλθω 100% στους παλιούς μου ρυθμούς με το Blog και τις κατασκευές μου, αλλά τουλάχιστον να γράφω το κάτι τις μου! Χωρίς πολλές υποσχέσεις και χωρίς πολλές πιέσεις και πρέπει και θέλω. Οι κλωστές μου, τα χρώματα και τα γκλίτερ μου με περιμένουν υπομονετικά στα κουτάκια τους και τα βιβλία μου αναμένουν με λαχτάρα τις διακοπές μας.

Αν και ο καιρός εδώ στα βόρεια δεν θυμίζει καθόλου άνοιξη, πόσο μάλλον ότι έρχεται το καλοκαίρι, είπα να φέρω την Άνοιξη και το καλοκαίρι ταυτόχρονα μόνη μου! Αρχίζω τις προετοιμασίες για το ταξίδι μας στην Ελλαδίτσα που θα γίνει και πάλι με το αμάξι. Φέτος θα είμαστε περισσότερο οργανωμένοι (ελπίζω δλδ) και θα έχω και το λάπτοπ μαζί για πιο σύντομα και φρέσκα ποστ. Καλοκαιράκι μου γλυκό και μυρωδάτο σε περιμένουμε με λαχτάρα!!!

Όσο για την άθληση και την διατροφή, μπορώ να πω ότι έχουμε μεγάλες αλλαγές και βελτιώσεις... Ίσως είναι και ένα σημαντικό κομμάτι που με κράτησε στα πόδια μου αυτήν την δύσκολη περίοδο. Θα σας ενημερώσω για την πορεία μου σε αυτόν τον τομέα και ότι καινούριο έχω μάθει και δοκιμάσει.

Χρειαζόμουν ύπνο. Το σώμα μου με καλούσε να δω τα σημάδια της υπερκόπωσης και αυτήν την φορά δεν μπορούσα απλά να τα αγνοήσω. Αυτό σημαίνει ότι με έπαιρνε ο ύπνος μαζί με τα παιδιά στις 20:30 μέχρι το πρωί Αλλά ήταν ποιοτικά σωστός ο ύπνος; Μάλλον όχι! Όποτε αναγκαστικά αποχώρησα και για λίγο από τα Social Media. Όπως είπε και μια φιλενάδα, δεν έχασα το γκλίτερ μου απλά στέρεψε και έπρεπε να ξαναβρώ την πηγή της! Και πόσο μου λείψατε να ξέρατε μόνο.

Τι και αν δεν ήρθε η Άνοιξη φέτος κατά εδώ λοιπόν; Τολμάω να την φτιάξω μοναχή μου και ποτέ δεν είναι αργά να προσπαθείς για την Άνοιξη της ψυχής! Φτάνει να τολμάμε!!! Όποτε με μικρά βήματα λέω ότι τολμάω να επανέλθω στον αγαπημένο μου κόσμο του Blogging και να προσπαθήσω όσο περισσότερο μπορώ να μείνω. Εξάλλου όλα στην ζωή είναι. Και τα πάνω και τα κάτω και τα καλά και τα άσχημα και όλα. Σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις άλλα πόσες φορές θα βρεις το κουράγιο να ξανασταθείς στα πόδια σου. 

Until next time...